...تو...

نترسیدن اصلا به معنای جواب آماده در آستین داشتن نیست. ترس حس درونیه؛ که نمیشه با هیچچچچچ رفتار بیرونی انکارش کرد یا از بین بردش. شاخصه ی منحصر به فردی که نشانه ی خاصِ نترسیدن و دلِ باشه وجود نداره. میخوام بگم کسی که تصمیم میگیره نترسه فقط باید نترسه. اونموقع کلمات و رفتارها خودشون جاری میشن. ینی بیشتر وقتا به ترس نباس حمله کرد. فقط باید از او نترسید.

_جبر _غیظ و غضب و غلبه _باج _آغوش سرد + بمان و بدان.بدان، تو .تنهایی.، تنها بمان. هر بار که میره، یه تیکه از منو با دندون میکنه و میبره، بعدش اونقدر دیر میاد که جای زخمی که زده بسته شده و تکه ای که برده دیگه وصله ی تن نیست. درد داره، اما درد هم عادت میشه. عادت میکنم چشمم به در درد بگیره! عادت میکنم گوشِ دلم به طعنه درد بگیره. عادت میکنم دستام از بی نمکی درد بگیرن. عادت میکنم آغوشم از سردی درد بگیره .

اگر شما جزء آن دسته از افرادی هستید که یه نفر رو دارید که هر فاکینگ درگیری و خود درگیری ای که براتون پیش میاد اونم زیرش تگ کنید و چارتا فحشم به اون بدید و تلافی آدمای لاشی زندگیتونو سرش درآرید، خوش بحالتون که اینقدر کفتارید. امیدوارم چوبی که کائنات بابت این فرومایگیتون میکنه تو ماتحتون هم همینقدر لذتبخش باشه واستون. و خشک????

داشتم فکر میکردم میشه با دید بازتری به حدود و مرزهای اعتقادی نگاه کرد.‌ در عصری که ما زندگی میکنیم هنوز هم مقدار زیادی از مرزهای اعتقادی، درواقع تعصب و وضع شده توسط ترس و وسواس انسانه. میدونم حدود و مرزهای واقعی وجود دارن و پایبندی بهشون مسیر و محدوده ی هدایت مارو تعیین میکنن. اما یه عده مون از ترس اینکه یهو پای خودمون یا عزیزانمون سر نخوره از هفتاد فرسخی این مرزها هم رد نمیشیم. و یکی از تبعاتش خامی و جهله.